Over acht weken...

Sta ik alleen, met een veel te grote backpack, in Bangkok. Ik begin me zo langzamerhand af te vragen waar ik aan begonnen ben. Ik ga weliswaar maar 1 maand weg, maar normaal ben ik een vakantie na een week al zat en houd ik het met moeite twee weken vol.

Ik kan niks uit handen geven en dan met name mijn paard niet. Het liefste doe ik alles voor haar verzorging zelf, zodat ik weet dat het goed is. Gelukkig zijn er geweldige mensen die voor Winch gaan zorgen als ik weg ben en ik weet zeker dat ze niks tekort gaat komen, maar ik bijt mijn dierbare nagels er nu al om af. Daarnaast slaap ik liever in een 5sterren hotel dan in een 4sterren hotel en is het wildste op reisgebied wat ik tot nu toe heb gedaan een verblijf van twee weken op een camping op Terschelling met mijn moeder en broertje.

Tel daarbij op dat ik alles tot in de minuut gepland heb in mijn normale leven, ik weet nu al precies wat ik volgende week doe en elke dag zit bomvol. Ik kan niet zonder die structuur en duidelijkheid, ik werk mijn hele agenda af met lijstjes en vinkjes (zelfs trainen en werken vink ik af). In Thailand heb ik die structuur niet meer, dus ben ik nu al bezig om mijn avonden te vullen met het verzamelen van treintijden, boottijden, tours die ik graag zou willen doen en goede hostels. Belachelijk natuurlijk, maar dat is de enige houvast die ik nu kan krijgen en ik heb iets van houvast nodig. Ik mocht van mezelf twee hostels boeken, 1 voor de eerste nacht Bangkok en 1 voor Koh Phangan tijdens de fullmoon party. Deze zijn uiteraard na grondig onderzoek geboekt haha. Rosa staat in mijn geval gelijk aan controlfreak ten top.

Het liefst schrijf ik een reisschema voor elke dag, met daarin de dingen die ik wil doen en bezoeken, in welk hostel ik ga slapen enzovoorts. Stiekem moet ik dan ook toegeven dat ik er graag vier zou maken, want ik weet nog niet precies welke route ik ga doen en stel je voor dat mijn route veranderd en mijn reisschema daar dan niet meer op past. Ik heb mijzelf maar verboden om reisschema's te maken. Tot slot, ik kan ook eigenlijk niet langer dan een week zonder mijn vader, moeder, broertje, vriendinnetjes, Winch en Djay.

Goed, backpacken dus. Het kan niet anders dan dat ik hier héél veel van ga leren, maar ik ben denk ik nog nooit zo bang geweest voor iets. Maar hee, gas is alles en remmen is angst, dus laat die 8 weken maar snel voorbij gaan en dan GAAN.